Türk piyano ikilisi denilince hemen akla Pekinel kardeşler geliyor. Ama Ufuk ve Bahar DÖRDÜNCÜ kardeşlerin gösterdiği performanstan sonra, Pekinel kardeşlerin kendi ülkelerindeki birincilik sıralarının çalınmasından endişe etmeleri gerekmektedir.

Geniş repertuvarlarında, DÖRDÜNCÜ’ler, empresiyonizm, ve modernizmin başlangıcını konu alan dinamik bir program hazırlamışlardı. Bilindiği gibi, bu periodlarda yapılan çalışmalar virtüoz dalında yüksek yeterlilik gerektirir. I. Stravinsky’nin “Concerto pour deux pianos”’su (İki piyano için Concerto)ile konsere başladıklarında çok hoş bir ürperti sardı içimizi. Sanatçılar perküsyon (vurma) unsurları için kuvvetli birer bilek gösterdiler ve I. Stravinsky’ye özgün müzik dilinin her notasına can verdiler. F. Martin’in “études de concert”’inin mükkemel yorumu, bizler için adeta çok büyük bir müzik olayı oldu.

F. Martin’in Etude’lerinde “çizgilerin birbirini izleyişi” için mükkemel bir senkronizasyon sahnelediler. “Ritm” için çalışmada bağlamalardan kaynaklanan parlak tezat. Gözlerimizle görmemiş olsak, burada tek bir piyanistin dört elle çaldığını düşünürdük. Kreşendolar (crescendo) hep birleştirici idi, ne ritenuto da ne de accelerando da hiçbir zaman bir piyano diğerini bastırmıyordu. Her final akordu müthiş bir belirginlikle veriliyordu, öyle ki en ufak detay bile konserle cümlelenmişti.

Claude Debussy: “En blanc et Noir” (Beyaz ve Siyah). Burada empresiyonist oyun en saf haliyle karşımıza çıkıyor. Konserin en can alıcı anı M. Ravel’in Valse’inin Adieu’sünün (elveda) hararetli yorumu idi. Akordlar o kadar gür o kadar yoğundular ki neredeyse saydamsız, Ufuk ve Bahar DÖRDÜNCÜ yansılanan valsin ritimini bulmayı, dramatik bölümleri vurgulamayı tempo tutan cümleleri unutmaksızın başardılar. Finale gelince,orkestral, nefes kesici, virtüozda mükemmelikti. Işıklı aydınlıkla, olabilecek en yoğun konsantrasyonun bir araya gelmesi.

Henüz çok genç olan bir ikili kendini tanıttı ve türünde en ünlü olanların arasına katıldı.